Het moet eind zeventiger jaren zijn geweest dat ik voor het eerst de korte film Powers of 10 zag. Een meesterwerkje dat toen een onvergetelijke indruk op mij maakte.
Wat ik mij het duidelijkst herinnerde waren animaties die vanuit de ruimte leken te zijn gemaakt. Vanaf die immense hoogte leek de aarde te bestaan uit een serie abstracte beelden die een perfecte harmonie weerspiegelden. Was dit dezelfde noodlijdende planeet waar zoveel verkeerd lijkt te gaan? Het was bijna niet te geloven!.

Tijdens een programma van Zomergasten 2005 zag ik tot mijn verrassing de film terug. Ik zat toen net in een dip, omdat ik al een paar maanden mijn linkerarm haast niet kon bewegen en niet kon werken aan mijn site. Erger: het laatste stuk van mijn boek niet afmaken. Aangezien ieder nadeel gelukkig echt zijn voordeel schijnt te hebben had ik de tijd om eens rustig voor het avondvullende programma te gaan zitten. Het werd een absoluut hoogtepunt! Niet alleen vanwege the Power of 10.
De gast van die avond was Robbert Dijkgraaf. Hoogleraar mathematische fysica aan de Universiteit van Amsterdam.
Dijkgraaf houdt zich bezig met vragens als; hoe ziet het binnenste van een zwart gat eruit, en wat is er precies gebeurd vlak na de big bang? Wat is het ultieme lot van het heelal?
(citaat uit zijn boekbespreking De Kosmische Symfonie. Supersnaren, verborgen dimensies & de zoektocht naar de Theorie van Alles
Brian Greene)

Dit zijn precies de onderwerpen die mij zeer ter harte gaan. Ik zat likkebaardend voor de buis. Mijn persoonlijke TV toppers bestaan uit programma's van het soort: het zit rond een tafel en het praat! Het liefst natuurlijk over zinnige dingen.
Nu ben ik sowieso een fan van Zomergasten, maar de aflevering met Robbert Dijkstra was puur genieten. Connie Palmen vond ik op haar best en er was een laatste finishing touch aan het - toch al schitterende - decor gelegd. Zodat er wat mij betreft nu nooit meer niets aan hoeft te veranderen.
Tja, en dan zomergast Robbert Dijkgraaf die mij het blije gevoel gaf dat als ooit De zucht van verlichting klaar is, ik, op mijn eigen manier, ook een zinnige bijdrage kan leveren aan kosmisch inzicht. Eentje die is gebaseerd op pure ervaring.
Naast de The powers of 10 was de avond in alle opzichten het feest der herkenning. Zo konden we ook nog genieten van het filmpje Fractals (JackofTradez 2005)
Een must voor liefhebbers van digital art.

Voor mij bestond de oogst van die avond uit twee dingen. Inspiratie voor de gallerie Landscapes. Al heb ik ongeveer een jaar moeten wachten voordat ik weer rustig achter de PC kon zitten om er vorm aan te geven.
En dan was er de observatie dat; wil men de harmonie in alles kunnen zien, enerzijds de allergrootste afstand nodig is om niet gestoord te worden door hinderlijke kleinzieligheden. Anderzijds door zo diep te gaan, dat alle afstand verdwijnt en men er wel één mee móet worden.
Al zit er in dit moeten een enorme paradox verscholen; daar op het moment suprème het heilige moeten juist plaats moet maken voor dat grote loslaten.
Ja, kosmische waarheden bezitten hun eigen orgiastische schoonheid!